De way up

Zaterdag 7 juli
Een reis kan je pas goed aanvatten met een goed gevulde maag. Dat was dan ook het eerste wat we deden toen we alle formaliteiten eigen aan een vliegreis achter ons hadden. Engeland blijkt ondertussen toch ook al compleet mee te zijn met het verhaal van gezond en verantwoorde ontbijten want de keuze op de menukaart was meer dan ok voor een foodie als ik . De meisjes kozen voor een toast van zuurdesembrood met geplette avocado, Ward ging voor een bananabrood met nog wat Griekse yoghurt on the side, mama koos de fruitsalade en Stijn en ik lieten ons de Griekse yoghurt met granola en bosbessencompote welgevallen. Zelfs papa vond zijn gading met lekkere toast en ei. Nu weet ik waar zaakjes als That' s toast te Brugge hun mosterd halen😜
Vreemd was wel het beeld dat menig passagiers rondom ons zich al te goed bleken te doen aan gin tonics en andere sterke drank! En dat om 9 u 's morgens!
We vlogen met British Airways, een naam die mij heel wat vertrouwen in boezemde. Iets wat ik toch nog steeds nodig lijk te hebben bij het nemen van een vlucht.
Die verliep dan ook aangenaam. Uiteraard zijn er plezantere zaken dan quasi 11 uur lang gekluisterd zitten op een en dezelfde plaats, maar het nogmaals lezen in de vele reisgidsen die we mee hebben, deed mij alweer reikhalzend uitkijken naar alles wat ons te wachten staat. En zodoende, enkele afleveringen van Fawlty Toweres, een film, een Humo, 2 maaltijden en 3 snacks later zetten we voet aan wal op Oakland Airport, CALiFORNIA. Volgens mij een vliegveld te vergelijken met de grootte van een Charleroi. We kregen dan ook erg vlot onze bagage en slechts 3 keer werd ons gevraagd om onze vingerafdrukken, paspoorten en een resem vragen in te vullen... Al een geluk dus dat het enkel onze vlucht was die toekwam op dat moment. Ik wil mij eerlijk gezegd niet voorstellen welk scenario je krijgt wanneer je toekomt in een grotere vlieghaven.
Daarna volgde de shuttle die ons leidde naar onze huurauto. Als je al denkt dat papa met een groot gevaarte rond rijdt, moet werkelijk deze dan eens zien. Een echte minibus waar plaats is voor 12 man.
En voor wie mijn kinderen kent kan het zich toch nog voorstellen dat zelfs nu nog discussie ontstond rond de zitplaatsen... Dat belooft...
Tot nu toe verliep alles zodanig vlot dat toen een eerste ongemak zich voordeed bij het niet willen vinden van de gsm van Stijn met de Bluetooth van de auto, het een beetje een domper zette op de feestvreugde.
Nu, na wat langer opgehouden te zijn dan verwacht konden we de nodige technologie toch nog aan de praat krijgen en leidde de gpsmadam ons naar downtown San Francisco. Ik moet zeggen, zo die eerste typische en iconische beelden van Californië te zien krijgen, deed mij wel iets. De eersre obligate plaatjes werden geschoten via de smartphone vanuit de auto. Alfauw doemde de schitterende skyline van de stad op. Desondanks het feit dat ons bioritme al quasi middernacht aangaf, nam een euforisch gevoel toch de bovenhand. Eindelijk waren we er, in due stad waarvan ik al 30 jaar zeg die ooit te willen gezien hebben.