Yosemite in vol ornaat
14 juli 2018
Woensdag 11 juli
We besluiten vandaag om zelf in te staan voor ons ontbijt. Het smaakte! Een mens zou hier echt verlangen naar een goede boterham( lees met een degelijke korst en niet uit een of andere plasticzak). Na nog een kort paniekmoment van mijnentwege omwille van het zoek zijn van mijn zonnebril, konden we vertrekken nadat ik die gelukkig terug vond in het plaatselijke restaurant waar we de vorige avond hadden gezeten. De bedoeling was in eerste instantie om te zien of het zou lukken om Yosemite per kayak verder te ontdekken. Maar helaas bleef dit plan bij wat het was. Het waterniveau van de Merced river bleek al te laag te staan. We lieten dit echter niet aan ons hart komen en besloten opnieuw te wandelen met de intentie ergens onderweg een duik te wagen in die rivier. Dit plan leek wel uitvoerbaar. Nadat de wandeling ons bracht aan de voet van de El Capitan, de reusachtige granietblok waar menig geoefend alpinist zijn geluk beproefd, vonden we als het ware een soort van strandje midden in het bos. Het was werkelijk een idyllische plek. Het water was echter veel kouder dan waartoe het zich uitnodigde maar anderzijds gaf het toch de nodige verkoeling. En het scenario werd nog beter toen Stijn voorstelde ondertussen terug te wandelen naar de auto, picknick op te halen en daarna ons opnieuw daar zou treffen. Kortom, het werd absoluut al een van de hoogtepunten van deze reis. De rest van de dag werd er niet slechter op toen onze autorit zich voort zette en we weer werden getrakteerd op de schoonheid van de natuur. Zo kregen we de Half Dome nog van een hele andere kant te zien en veranderde het landschap zienderogen. Wat eerst als erg bossig overkwam veranderde plots in een landschap van ruwe, platte witte rotsen. Op de infoborden kwamen we te weten dat dit veroorzaakt werd door gletsjers. Machtige wetten der natuur. Bij het uitrijden van ons eerste nationale park begon de lucht langzaamaan te veranderen en hing er regen in de lucht. Dat weerhield ons echter niet om blijvend de camera boven te halen en ook volop beelden te schieten van Mono lake dat zich voor ons uitstrekte. Het leverde zelfs een eerste regenboog op die kon worden vastgelegd. Na uiteindelijk een fantastische autorit, want die vervelen hier nooit gezien de vele wisselende landschappen, arriveerden we dan in ons volgende logeeradres :De Virginia Creek settlement. Al bij de eerste aanblik voelde je dat dit een bijzonder plaatsje zou zijn. Luxe zou je hier niet vinden, originaliteit en charme des te meer. Het gebouw waarin zich het restaurant en eveneens de 'receptie' bevond, was een ware traktatie voor het oog zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant. Binnenin kon je het interieur beschrijven als overladen kitsch, maar dan wel van het soort dat hier precies op zijn plaats kwam. Bovendien prijkten her en der spreuken aan de muur waarvan onze lachspieren spontaan in gang schoten. De huisjes waarin we die nacht verbleven waren niet groter dan een tuinhuis, maar aangezien er verder op het terrein ook nog huifkarren stonden waarin geslapen kon worden, leken ze groot genoeg voor 1 nacht. De douche en sanitair moesten we deze keer ook delen met de andere terreingangers. Maar ook dit vonden we een onderdeel van ons avontuur. De avond sloten we af met een copieuze maaltijd. De een koos hier al beter dan de ander, maar de tevredenheid was bij iedereen even groot toen we als een blok in slaap vielen een uurtje later.
We besluiten vandaag om zelf in te staan voor ons ontbijt. Het smaakte! Een mens zou hier echt verlangen naar een goede boterham( lees met een degelijke korst en niet uit een of andere plasticzak). Na nog een kort paniekmoment van mijnentwege omwille van het zoek zijn van mijn zonnebril, konden we vertrekken nadat ik die gelukkig terug vond in het plaatselijke restaurant waar we de vorige avond hadden gezeten. De bedoeling was in eerste instantie om te zien of het zou lukken om Yosemite per kayak verder te ontdekken. Maar helaas bleef dit plan bij wat het was. Het waterniveau van de Merced river bleek al te laag te staan. We lieten dit echter niet aan ons hart komen en besloten opnieuw te wandelen met de intentie ergens onderweg een duik te wagen in die rivier. Dit plan leek wel uitvoerbaar. Nadat de wandeling ons bracht aan de voet van de El Capitan, de reusachtige granietblok waar menig geoefend alpinist zijn geluk beproefd, vonden we als het ware een soort van strandje midden in het bos. Het was werkelijk een idyllische plek. Het water was echter veel kouder dan waartoe het zich uitnodigde maar anderzijds gaf het toch de nodige verkoeling. En het scenario werd nog beter toen Stijn voorstelde ondertussen terug te wandelen naar de auto, picknick op te halen en daarna ons opnieuw daar zou treffen. Kortom, het werd absoluut al een van de hoogtepunten van deze reis. De rest van de dag werd er niet slechter op toen onze autorit zich voort zette en we weer werden getrakteerd op de schoonheid van de natuur. Zo kregen we de Half Dome nog van een hele andere kant te zien en veranderde het landschap zienderogen. Wat eerst als erg bossig overkwam veranderde plots in een landschap van ruwe, platte witte rotsen. Op de infoborden kwamen we te weten dat dit veroorzaakt werd door gletsjers. Machtige wetten der natuur. Bij het uitrijden van ons eerste nationale park begon de lucht langzaamaan te veranderen en hing er regen in de lucht. Dat weerhield ons echter niet om blijvend de camera boven te halen en ook volop beelden te schieten van Mono lake dat zich voor ons uitstrekte. Het leverde zelfs een eerste regenboog op die kon worden vastgelegd. Na uiteindelijk een fantastische autorit, want die vervelen hier nooit gezien de vele wisselende landschappen, arriveerden we dan in ons volgende logeeradres :De Virginia Creek settlement. Al bij de eerste aanblik voelde je dat dit een bijzonder plaatsje zou zijn. Luxe zou je hier niet vinden, originaliteit en charme des te meer. Het gebouw waarin zich het restaurant en eveneens de 'receptie' bevond, was een ware traktatie voor het oog zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant. Binnenin kon je het interieur beschrijven als overladen kitsch, maar dan wel van het soort dat hier precies op zijn plaats kwam. Bovendien prijkten her en der spreuken aan de muur waarvan onze lachspieren spontaan in gang schoten. De huisjes waarin we die nacht verbleven waren niet groter dan een tuinhuis, maar aangezien er verder op het terrein ook nog huifkarren stonden waarin geslapen kon worden, leken ze groot genoeg voor 1 nacht. De douche en sanitair moesten we deze keer ook delen met de andere terreingangers. Maar ook dit vonden we een onderdeel van ons avontuur. De avond sloten we af met een copieuze maaltijd. De een koos hier al beter dan de ander, maar de tevredenheid was bij iedereen even groot toen we als een blok in slaap vielen een uurtje later.